De gedichten die ik in opdracht schrijf zijn meestal voor een ander iemand bestemd dan voor de opdrachtgever zelf en vaak bij een speciale gelegenheid. Maar niet altijd. Zoals laatst. Een dertiger informeerde of ik een gedicht voor hem kon schrijven, hoe dat in zijn werk ging, wat het kostte etc.
Ik vroeg voor wie het gedicht bestemd was, en of het bij een speciale gelegenheid zou worden gegeven / voorgedragen.
Het antwoord luidde: Nee, het gedicht is voor mijzelf en ‘zomaar’.
Ik liet het even stil vallen. En hij vulde aan: “Ik probeer mezelf wat beter te leren kennen en gebeurtenissen uit het verleden beter in perspectief te plaatsen. Misschien is dit een mooie tool daarvoor, dacht ik zo.”
Dat dacht ik ook.
We zijn aan de slag gegaan. Het interview was heel open, ik genoot veel vertrouwen. Dat gaf een goede basis.
Het schrijven van het gedicht kostte me meer inspanning dan gebruikelijk en het aanbieden van de proefversie was nog iets spannender dan anders.
Ik denk omdat er meer vrijheidsgraden waren. Maar……. de proefversie was al 100% oké.
De definitieve versie stuurde ik per PostNL, omdat ik een fotokaart met persoonlijke handgeschreven tekst aan wilde toevoegen. Hij was bijzonder ingenomen met het gedicht, noemde de bijgesloten kaart betekenisvol. Dat was zonder meer goed om te horen. Maar in deze opdracht was voor mij de belangrijkste terugkoppeling:
“Ik vond het traject van begin tot eind erg fijn.”
Dit bericht publiceerde ik eerder op LinkedIN