Het volgende gedicht kwam samen met iHub tot stand, als een soort experiment om te onderzoeken of een gedicht zich leent om de essentie van een organisatie te duiden. iHUB is een organisatie boven een viertal al langer bestaande organisaties in jeugdzorg, speciaal onderwijs en jeugd-GGZ.
De basis voor het gedicht vormden een gesprek met de manager marketing en communicatie en een manifest gericht geschreven op het verbinden van iHUB met nieuwe medewerkers. Daarnaast raadpleegde ik de website van iHUB.
Goed om te weten: de pay-off van iHUB is nog in ontwikkeling, maar luidde als concept op het moment van schrijven: Omdat het anders moet. Omdat het anders kan.
We zien haar staan, dáár en dan
die veerkrachtige generatie
van jongeren met hun ouders
in relatie, in formatie
eendrachtig, met brede schouders.
Om het even
welke zorg- of onderwijsvraag
vandaag.
Morgen
voeren zij zélf de regie over hun leven.
We zien hen staan, hier en nu
als kinderen met familie, gebutst
geraakt door omstandigheden, onhandigheden.
Bijster hun ambitie en levenslust.
Wij van iHub nemen onze rol
immer.
Immers
Íeder kind heeft recht op perspectief
Élk bestaan is betekenisvol
En complexiteit is het leven inclusief.
Hier ligt onze start
Het kind is nooit apart
Het is steevast lid, deel
Van het groter omvattend geheel
Punt.
Onverschrokken
Stoutmoedig
Betrokken
Wij zijn iHub
Kén ons.
Ken ons van
Omdat het anders moet
Omdat het anders kan.
Bij iHUB was de algemene indruk dat het mogelijk is om de missie/visie/identiteit van een organisatie via een gedicht over te brengen.
Míjn persoonlijke conclusie was dat een missie/visie/identiteit met een gedicht sterk aan wervingskracht kan winnen. Ik ervoer bij het schrijven van het gedicht wel dat het allemaal ‘nauwer luistert’.
Onderstaand gedicht schreef ik op verzoek van een vijftal broers en zussen. Hun vader, 90-plusser, had na de dood van hun moeder een warme vriendschap ontwikkeld met een leedtijdgenote, medebewoonster van de zorglocatie. Bij de voorbereidingen voor een feestelijke viering van vaders verjaardag kwam ook ‘het cadeau’ ter sprake. De uitkomst was dat ze vader weinig plezier konden doen met een materieel cadeau. Vaders diepste wens – zo leek hen – was dat zijn vriendin zou weten, overtuigd zou zijn, dat zijn kinderen de nieuwe vriendschap accepteerden.
Het gezin vroeg mij een gedicht te schrijven om dit over te brengen.
Het gedicht is door een van de dochters op het verjaardag diner voorgelezen en tezamen met een bos rozen aan de vrouw cadeau gedaan.
Het gedicht bestaat uit vier strofen. Ik toon hier de eerste, derde en laatste strofe.
Wij weten, het ontstond gewoon, langzaamaan.
Het was: herkennen van verhalen, een mentaliteit soortgelijk.
Overlappen van verledens en een gedeelde kijk.
En elkaars gezelschap valt vanzelfsprekend aangenaam.
Met jou kan hij weer zorgen, kan hij weer géven.
Blijmoedigheid rolt binnen, interesse wordt gewekt,
Levenskracht steekt op en de tafel wordt gedekt.
Dit is ware glans van het leven.
Jouw komst is een geschenk voor dit gezin
Met jou, toont zich daar warmte en betrokkenheid.
Wij omarmen je, vol genegenheid
Wij omhelzen je, jij, vaders lieve vriendin.
De vriendschap tussen de vader en de vriendin was hecht en duurde voort tot haar dood enkele jaren later. Al die jaren was er sprake van een warme band tussen zijn vriendin en zijn kinderen. Dat was belangrijk voor hem en daar genoot hij van.
Meer voorbeelden van gedichten vind je via de pagina stijl.